دریای جمال

سر زُلفت به كناري زن و رُخسار گشا
تا جهان محو شود، خرقه كشد سوي فنا
بسر كوي تو اي قبلة دل راهي نيست
ورنه هرگز نشوم راهيِ واديِّ «مِنا»
از صفاي گل روي تو هر آنكس بَرخورد
بَركَنَدْ دل ز حريم و نكُنَد رو به «صفا»
طاق ابروي تو محرابِ دل و جان من است
من كجا و تو كجا؟ زاهد و محراب كجا؟
ملحد و عارف و درويش و خراباتي و مست
همه در اَمْرِ تو هستند و تو فرما نفرما
خرقة صوفي و جامِ مي و شمشير جهاد
قبله گاهي تو و اين جُمله همه قبله نما
رسم آيا به وصالِ تو كه درجان مني؟
هجر روي تو كه در جان مني، نيست روا !
ما همه موج و تو درياي جمالي، اي دوست!
موجْ درياست، عجب آنكه نباشد دريا